Wciąż bardziej obcy…

Są dni, kiedy mówię: dość
Żyję chyba sobie sam na złość
Wciąż gram, śpiewam, jem i śpię
Tak naprawdę jednak nie ma mnie


Wciąż jestem obcy
Zupełnie obcy tu - niby wróg
Wciąż jestem obcy
Wciąż bardziej obcy wam
I sobie sam


Ktoś znów wczoraj mówił mi:
Trzeba przecież kochać coś, by żyć
Mieć gdzieś jakiś własny ląd
Choćby o te dziesięć godzin stąd


Wciąż jestem obcy
Zupełnie obcy tu - niby wróg
Wciąż jestem obcy
Wciąż bardziej obcy wam
I sobie sam

Wciąż jestem obcy
Zupełnie obcy tu - niby wróg
Wciąż jestem obcy
Wciąż bardziej obcy wam
I sobie sam
Obcy...
Obcy...
Obcy...
Obcy...

Z pozoru prosty utwór Lady Pank. Kilka słów…Ale jakże trafnie oddają atmosferę alienacji…Ja już nie gram i nie śpiewam. Struny głosowe już nie te a i uszu chętnych brak…W miejsce „wciąż gram, śpiewam” wstawiłbym „wciąż rzeźbię”. I też się zastanawiam – po co? Czasami się czuję jak malowany ptak opisany przez Jerzego Kosińskiego…