Domator

Jest taki rodzaj ludzi, którzy najlepiej się czują w czterech ścianach swego domostwa. Niektórzy mają tak od dzieciństwa, innym to przychodzi z wiekiem. Na samą myśl, że trzeba gdzieś się oddalić  od adresu zamieszkania dostają "reisefieber" co z niemieckiego tłumaczy się gorączką przed podróżą. Wszyscy ci antypodróżnicy powinni umieścić w swoim herbie ślimaka. To jest prawdziwie wzorcowy domator. Wszak na każdą, nawet najbliższą przechadzkę, zabiera swoje M1...

W moich pracach ślimak pojawia się dość często, Pewnie z powodu swego oryginalnego wyglądu, a może też dlatego, że jego pewne cechy stanowią doskonalą bazę do uogólnień. 

Przywiązałem się do tej pracy:

Czy to nie jest objaw otwartości, wzajemnego zaufania? Odchodzimy tutaj od rzeczywistości w ramach której ślimaki potrafią być dla siebie czułe... Jeśli potraktujemy ślimaka bardziej symbolicznie, jako istoty zamkniętej, to takie przedstawienie wydaje się paradoksalne. I o to mi chodziło...

Przyjęło się, ze ślimak to stworzenie wolno pełzające. I znowu, przez przekorę, wydłubałem osobniki  jako rącze rumaki. Jest w tym odrobina ironii, ale też ożywczego humoru.

Jako osobnik cokolwiek niemrawy, oślizły i zapewne nie grzeszący tężyzną fizyczną ( no, no, a kto dźwiga swój dom?) ślimak chyba przez nikogo nie jest kojarzony z mocarzem. A tu proszę: znów prześmiewczo...

A żeby dom nie kojarzył się tak całkiem jednoznacznie, pozwoliłem sobie na taki numer...

Za moich dziecinnych lat zwracano się do ślimaka takimi słowy: " ślimak, ślimak, pokaż rogi, dam ci sera na pierogi", A mój okaz na to odpowiada, a jakże, z przekorą, gestem dla dzisiejszej młodzieży już nieczytelnym, a kiedyś nazywanym "figą"

Na koniec: różki ślimaka nieświadomie przybierają kształt podobny do popularnego symbolu zwycięstwa. Rzeźba nabiera pewnej wieloznaczności. I o to chodziło...