Dwa metry poniżej poziomu morza

Jesienny, mglisty ranek w którym ostatnie klonowe liście tracą swój optymistyczny koloryt. Kiedy wiemy, że "lepiej" to już było i najchętniej zamknęlibyśmy się w ślimaczej muszli by przeczekać... I kiedy wydaje się nam, że wiersz "Jesień" napisaliśmy my , a nie Stachura...

" Zanurzać, zanurzać się

w ogrody rudej jesieni

i liście zrywać kolejno 

jakby godziny istnienia

Chodzić od drzewa do drzewa

od bólu i znów do bólu

cichutko krokiem cierpienia

by wiatru nie zbudzić ze snu

I liście zrywać bez żalu

z uśmiechem ciepłym i smutnym

a mały listek ostatni

zostawić komuś i umrzeć"

Piękna poezja i wcale nie wydaje się, ze pochodzi ze strefy 2 metrów poniżej poziomu morza... Z takich rejonów natomiast na pewno są moje dwie rzeźby prezentowane w ujęciach poniżej. Połączenie drewna i kamienia, tworów tak bliskich sobie.  Drewniane ciało, kruche i słabe i  kamień... Kamień bezlitośnie ciężki i przygniatający... Jak myśli, których nie można przegonić...